De korte documentaire van 2Doc “Blauw Licht” was deze week onderwerp van gesprek in de docentenkamer van de Academie voor Ambulancezorg.
De makers van de documentaire zeggen over hun motivatie voor het maken ervan onder andere:
“Zorgverleners op de ambulance zijn dagelijks op pad en zien en ervaren dingen die wij in ons hele leven niet hoeven mee te maken. Er zijn onderzoeken die aantonen dat werken bij een ambulancedienst net zoveel psychische impact heeft als soldaten die betrokken zijn bij een vuurgevecht. Maar die oorlogsveteranen worden daarna opgevangen en er is een besef dat ze PTSS kunnen oplopen. We noemen ze veteranen.”
Collega -veteraan- ambulancehulpverlener Louis doet zijn verhaal in de documentaire. Een verhaal, dat door de schokkende details gerust beklemmend genoemd kan worden.
In het gesprek met collega docenten (ook werkzaam op de ambulance) ging het onder andere over de vraag: “Hoe komt het toch dat de één wel en de ander geen PTSS ontwikkelt in dit vak?” Deze vraag riep de volgende op: “Als ik geen PTSS ontwikkel, terwijl ik vergelijkbare casussen heb meegemaakt, ben ik dan eigenlijk niet heel erg afgestompt?”
Deze vragen gingen nog even door in mijn hoofd. Als mensen mij vragen, of ik “ertegen kan om hele nare dingen te zien,” antwoord ik vaak: “Tot nu toe gaat het goed, maar of dat ten diepste zo is, dat weet ik niet.” Veel collega’s, die jarenlang ‘nergens last’ van hadden, kwamen op een gegeven moment op een punt, dat de druppel de emmer deed overlopen. Dus wie ben ik om te beweren dat mij dat niet zal overkomen?
PTSS. Is het wel te ontlopen als je langere tijd op de ambulance werkt? Of is het een ongeschreven secundaire arbeidsvoorwaarde?
In dit blog, onder de term Het Mentale Uniform zal ik dit uitdiepen. Antwoorden zoeken en tips geven.